Rozdział 2

Witam! Cieszę się, że komentujecie moje opowiadanie, bo mi to pomaga i daje dużo wskazówek. Dziękuję Wam za to bardzo i proszę o więcej. Jeśli jest ktoś zainteresowany byciem powiadamianym o nowych rozdziałach, to proszę o zaglądnięcie do zakładki Informowani i wpisanie się w komentarzu. To chyba na tyle. Zapraszam do czytania :)


Obudziłam się i pierwsze co poczułam to ból rozsadzający moją czaszkę. Aż syknęłam i opadłam z powrotem na poduszkę. Nie chciało mi się nawet otwierać oczu, żeby zobaczyć, która godzina. Słyszałam na dole jakieś odgłosy. Próbowałam sobie przypomnieć, co ja wczoraj robiłam, że aż tak mnie napierdala głowa i kojarzyłam niezłą imprezę w klubie i jakiegoś kolesia tańczącego ze mną przez połowę czasu, który spędziłam na parkiecie. Widziałam wszystko jak przez mgłę, ale czułam się jak dziwka, obmacująca się z facetem, którego pierwszy raz widzi na oczy. KURWA! Co by sobie o mnie pomyśleli rodzice? Że wychowali swoją córkę na dziewczynę lądującą w łóżku z każdym napotkanym mężczyzną. Nagle, uświadomiłam sobie, że nie pamiętam jak skończył się ten wieczór i cała w strachu, mimo bólu głowy, podniosłam się i rozglądnęłam, gdzie tak faktycznie się znajduję. Kamień spadł mi z serca, kiedy okazało się, że jestem u siebie w pokoju i w swoim łóżku. Widocznie Mary była bardziej przytomna ode mnie i zabrała mnie ze sobą, a nie zostawiła na pastwę losu. Inaczej na pewno wylądowałabym w łóżku z tym kolesiem i miałabym pretensję tylko i wyłącznie do siebie. No bo do kogo innego? Muszę zdecydowanie ograniczyć dragi... taa łatwo powiedzieć, trudniej zrobić. Wmawiam sobie, że nie jestem uzależniona, ale podświadomie wiem, że jak bym nie brała przez parę dni, nie byłoby ze mną za dobrze. Mary ma nad tym jako taką kontrolę i stara się mi pomóc. Kochana jest. Dba o mnie, kiedy ja nie jestem w stanie już sama o siebie zadbać. To dzięki niej i chłopakom z Wild Riot nie kończę każdej imprezy w innym łóżku. Po tych głębokich przemyśleniach nad swoim życiem, w końcu wstałam i poszłam do łazienki, doprowadzić się do normalności. Myślałam, że mi rozwali głowę na małe kawałki, ale jakoś się ogarnęłam i poczłapałam do kuchni w poszukiwaniu mojego wybawienia czyli tabletek.
- O widzę, że śpiąca królewna wstała. Nieźle wczoraj zabalowałaś z tym mulatem. To jakiś Twój nowy znajomy? - zapytała z sarkazmem w głosie, podając mi szklankę z wodą i tabletki.
- Kocham Cię! Ratujesz mi życie. A tego kolesia pierwszy raz na oczy widziałam i nawet nie pamiętam jak wyglądał. To Ty mnie przyprowadziłaś do domu? - zapytałam, biorąc tabletki i je połykając.
- Oj Lexy, Lexy. Tak ja, ale sama nie dałabym rady. Pomogli mi chłopcy, akurat też się zbierali. Proszę Cię  nie przesadź, bo od dobrej zabawy do dzikiej imprezy jest malutki krok, a może kosztować bardzo dużo. Wiesz, że ja tez lubię się zabawić, ale czasami mam wrażenie, że tracisz kontrolę.
- Spokojnie kochana, jeszcze nad tym panuję. Wiem, że się o mnie martwisz, ale nie masz powodu - uśmiechnęłam się blado. Nie chciałam jej oszukiwać, ale sama przed sobą bałam się przyznać, że ma rację.
- Dobra jak uważasz. Ja lecę do pracy, a Ty też się zbieraj bo już 10, a Ty jesteś spóźniona.
Spojrzałam szybko na zegarek na ścianie i jak oparzona zerwałam się z krzesła.
- Nie mogłaś mi wcześniej kurwa powiedzieć? - zaczęłam się szybko ubierać potykając o własne nogi.
- Hehe lecę, papa! - i wyszła do pracy.

Słońce świeciło niemiłosiernie. Przeklinałam pod nosem, że nie wzięłam okularów przeciwsłonecznych. Biegiem przemierzałam zatłoczone ulice Los Angeles i przez przypadek wpadłam na jakiegoś chłopaka. Oglądnęłam się za nim, bo usłyszałam jak mówi w moim kierunku " uważaj kurwa". Wydawało mi się, że skądś go kojarzę, ale nie miałam czasu się nad tym zastanawiać. Wpadłam do księgarni i zobaczyłam jak przy biurku czeka na mnie mój szef. Szczerze nienawidzę tego starego gbura, a mam dziwne przeczucie, że nieźle dzisiaj mi się od niego oberwie.
- Panno Moon ma Pani godzinę spóźnienia. Nie mam zamiaru tolerować takiego zachowania, ani współpracować z kimś tak nieodpowiedzialnym - wyrzucał z siebie słowa jak z karabinu, stając się coraz bardziej czerwonym na twarzy.
- Bardzo Pana przepraszam Panie Spoon, ale miałam awaryjną sytuację - szybko musiałam coś nazmyślać szefowi, bo mimo, że nie lubię tej pracy, to jakąś muszę mieć. - Moi rodzice zadzwonili do mnie dzisiaj rano, że muszę odebrać brata z lotniska ( kit z tym, że nie mam brata), a później odwiozłam go do siebie do mieszkania i jak najszybciej ruszyłam do pracy. To się więcej nie powtórzy, obiecuję - spojrzałam na niego błagalnie i uśmiechnęłam się słodko.
- Dobrze, niech Ci będzie, ale ostatni raz. Następny taki wybryk i wylatujesz. A teraz do roboty.
Odetchnęłam z ulgą i pospiesznie wzięłam się za układanie książek i obsługiwanie nielicznych klientów. Cały czas byłam rozkojarzona i myślałam o tym chłopaku, którego potrąciłam. Nie mogłam go z nikim skojarzyć, ale wydawał mi się dziwnie znajomy. Może to ten mój partner z wczorajszej imprezy? Nie, raczej nie. Mam wrażenie, że tamten wyglądał zupełnie inaczej. No cóż, może jeszcze kiedyś na niego wpadnę. Nie miałam dzisiaj nawet czasu zapalić, więc rozglądnęłam się po sklepie czy nie ma w pobliżu tego grubego chuja i wyszłam na zewnątrz. Oparłam się o budynek, i mocno zaciągnęłam. Poczułam przyjemny dym w płucach...tego mi było trzeba. Patrzyłam na ulicę i ludzi spieszących się w różne miejsca i zaczęłam się zastanawiać, co teraz robią moi rodzice oraz jak wygląda Phoenix. Dawno tam nie byłam, a mimo wszystko zostawiłam tam sporo wspomnień.  Zarówno tych dobrych jak i złych. Muszę dzisiaj zadzwonić do rodziców, pomyślałam i zgasiłam szluga czubkiem trampka. Wróciłam do pracy, bo zauważyłam, że schodzą się klienci.

Kiedy wreszcie wybiła 17 ( w soboty pracuję krócej ), zabrałam torebkę, zamknęłam sklep i ruszyłam w stronę domu. Nareszcie - pomyślałam. Nie lubię tej pracy, ale nie mam zamiaru zarabiać sypiając z obleśnymi facetami. Już wolę to moje nudne siedzenie w księgarni. Rozmyślając, chciałam zapalić, ale jak na złość zapalniczka nie dawała znaków życia. Kurwa! Wszystko dzisiaj się wali, jakiś pojebany ten dzień. Nagle, zauważyłam przed nosem niewielki płomień z zapalniczki, którą ktoś trzymał przy mojej twarzy. Skorzystałam i w końcu zapaliłam mojego papierosa.
- Dzięki - podniosłam oczy na gościa, który przyszedł mi z pomocą.
- Cała przyjemność po mojej stronie mała. Jestem Ci coś winien za wczoraj.
Zmarszczyłam brwi i myślałam, o co mu kurwa chodzi? Pierwszy raz go widzę na oczy. Widocznie mnie z kimś pomylił.
- Jakie wczoraj? Coś Ci się chyba popierdoliło! Nie znam Cię człowieku. Dzięki za ogień, ale spieszę się - i ruszyłam przed siebie. Jednak nie było mi dane iść spokojnie do domu. Mój "wybawca" uczepił się mnie jak rzep psiego ogona i włóczył się za mną z głupim uśmieszkiem. Tylko to jestem w stanie zauważyć, bo resztę twarzy przykrywają gęste loki. Skąd on się urwał?
- Naprawdę mnie nie kojarzysz Lexy? Tańczyliśmy wczoraj w klubie i było bardzo miło - powiedział w moim kierunku jeszcze bardziej się zbliżając.
- Skąd znasz moje imię? Byłam pijana i naćpana, więc daj mi łaskawie spokój i się kurwa odczep. To była tylko impreza, dobra zabawa i tyle. Myślisz, że pamiętam każdego kolesia, z którym kiedyś tańczyłam? - odpowiedziałam nieco wrednym tonem. Miałam go już serdecznie dosyć, chociaż nie powiem, zaintrygował mnie i to bardzo. Czasami sama siebie nie ogarniam, no ale cóż.
- Może jednak wpadniesz do nas na próbę? Możesz zabrać kogoś ze sobą. Byłoby miło - zapytał i stanął przede mną, zagradzając mi drogę.
- Każdego napotkanego człowieka tak napastujesz? - Spojrzałam na niego, kiedy akurat gasił swojego papierosa. Coś było w nim takiego magnetycznego. Wzbudził we mnie mieszane uczucia. Niby mnie wkurzał, ale z drugiej strony miałam dziwną ochotę się z nim spotkać.
- Nie, tylko takie piękne dziewczyny jak Ty. To co przyjdziesz? - powiedział i posłał mi swój uroczy uśmiech.
- Daruj sobie takie tanie teksty. - spojrzałam na niego i wysapałam - No dobra, niech Ci będzie, ale dasz mi już dzisiaj święty spokój.
- Jasne, piękna. Próba jest o 20 w takim starym, rozpadającym się garażu na Second Avenue. Trafisz na pewno. To do zobaczenia - powiedział, puścił mi oczko i sobie poszedł.
Stałam jak wmurowana. Co ja najlepszego robię? Totalnie postradałam zmysły.Umawiam się z nieznajomym i to u niego. Skoro to będzie próba, to będą też inni członkowie zespołu. A ja jedyna dziewczyna pomiędzy tymi napalonymi rockowcami. Cudownie Lexy, gdzie Ty masz mózg? Może Mary Jane, będzie chciała ze mną pójść. Mam taką nadzieję, to zawsze jakieś damskie towarzystwo. Otrząsnęłam się z szoku i weszłam jeszcze po drodze do sklepu po nową zapalniczkę i zrobiłam przy okazji jakieś małe zakupy. Powoli zapadał wieczór, więc robiło się chłodniej. Przyspieszyłam kroku, z racji tego, że miałam na sobie tylko krótki rękaw. Z zamiarem zadzwonienia w końcu do moich rodziców, za którymi tęskniłam i mimo wszystko bardzo mi ich brakowało, wpadłam do domu. Rzuciłam siatki z zakupami na stół w kuchni i chciałam iść do telefonu, kiedy usłyszałam:
- Masz gościa.
- Ja? A kogo niby? Jak to znowu ten pojeb z imprezy, to mu wygarnę. Co on sobie myśli, że może mnie śledzić? - Byłam nieźle wkurzona, kiedy zza pleców dobiegł mnie znajomy głos...To nie może być prawda. On tutaj? Jakim cudem?